Κατά τους βυζαντινούς χρόνους το Ναύπλιο και το Άργος παρήκμασαν. Εντούτοις τον δωδέκατο αιώνα οι Βυζαντινοί οχύρωσαν την Ακροναυπλία, αναγνωρίζοντας τη στρατηγική σημασία της θέσης. Πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204 και οι δύο πόλεις είχαν περιέλθει στην εξουσία του τοπικού άρχοντα Λέοντα Σγουρού. Το 1212 τις κατέλαβε ο δούκας της Αθήνας Όθωνας de la Roche. Το 1388 οι Βενετοί αγόρασαν το Ναύπλιο και το Άργος και κατάφεραν να αποκρούσουν τις διαδοχικές επιθέσεις των Οθωμανών και να το κρατήσουν ακόμα και μετά την κατάληψη της υπόλοιπης Πελοποννήσου. Η περιοχή της Αργολίδας υπέφερε αρκετά κατά τους πολέμους των Βενετών με τους Οθωμανούς στο δεύτερο μισό του 15ου αιώνα. Την περίοδο αυτή, λόγω της αραίωσης του πληθυσμού, εγκαταστάθηκαν στην αργολική πεδιάδα αλβανικοί πληθυσμοί. Οι Βενετοί σταδιακά ενίσχυσαν την άμυνα του Ναυπλίου οχυρώνοντας το νησάκι του Αγίου Θεοδώρου (Μπούρτζι), την Ακροναυπλία και την κάτω πόλη. Το Ναύπλιο παραδόθηκε στους Οθωμανούς το 1540. Τα προνόμια που παραχώρησαν οι Οθωμανοί στην πόλη ευνόησαν τη συνέχιση της εμπορικής δραστηριότητας και την επιστροφή αρκετών από τους κατοίκους που είχαν αποχωρήσει με τους Βενετούς. Η πόλη καταλήφθηκε, το 1686, από τον βενετικό στόλο με επικεφαλής τον Φραγκίσκο Μοροζίνι. Το Ναύπλιο έγινε πρωτεύουσα του βενετικού Βασιλείου του Μωρέως ως το 1715, οπότε ανακαταλήφθηκε από τους Οθωμανούς. Το Άργος καταλήφθηκε από τις ελληνικές επαναστατικές δυνάμεις μετά την άλωση της Τριπολιτσάς ενώ το Ναύπλιο παραδόθηκε στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη τον Δεκέμβριο του 1822, και τον Ιανουάριο του 1823 ορίστηκε ως έδρα της προσωρινής κυβέρνησης της Ελλάδας.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

Αντωνίου Μηλιαράκη, Γεωγραφία πολιτική νέα και αρχαία του νομού Αργολίδος και Κορινθίας, Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1886.

Λαμπρινίδης Μιχαήλ, Η Ναυπλία, από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ’ημάς, Αθήνα 1950.

Λιάτα Ευτυχία, Το Ναύπλιο και η ενδοχώρα του από τον 17ο στον 18ο αι.: οικιστικά μεγέθη και κατανομή της γης, Εκδ. Ακαδημίας Αθηνών, Αθήνα 2002.

Λιάτα Ευτυχία, Αργεία Γη, από το τεριτόριο στο βιλαέτι (τέλη 17ου, αρχές 19ου αι.), ΚΝΕ-ΕΙΕ, Αθήνα 2003.